وقتی كه نمازگزار به ركوع خم میگردد در حقیقت با عمل خود ذلّت و خواریش و با ذكر ركوع به عظمت و كبریائی خداوند اعتراف و اقرار میكند. و این بهترین نوع تواضع عبد در مقابل مقام كبریائی حق است. به همین خاطر كه خدا را به عظمت و بزرگی یاد كرده خدا نیز او را در نزد بندگان عزت و بزرگی میبخشد.
چنانچه در روایت از امام حسن عسكری ـ علیه السلام ـ منقولست كه فرمودند: «چون نمازگزار به ركوع رفت خداوند تبارك و تعالی خطاب به فرشتگان میكند و میفرماید: ای ملائكه من آیا نمیبینید بندة نمازگزار چگونه برای بزرگی و عظمت من تواضع میكند؟ شما را گواه میگیرم كه هر آینه او را در دار كبریائی و جلال خودم بزرگ سازم».[1]
پس سرّ ركوع، خم شدن در برابر عظمت اوست و این اقتضای ادب عابد است در مقابل معبود.
چنانچه این تعبیر از امام صادق ـ علیه السلام ـ است كه:
«در ركوع ادب عبودیت است و در سجود قرب به معبود. و كسی كه به نیكی ادب بجا نیاورد قرب را نشاید پس ركوع كسی را بجای آر كه با دل خاضع برای خدا و تحت سلطه او ذلیل و بیمناك است و اعضای خود را از اندوه و ترس آن كه از بهرة ركوع كنندگان بینصیب گردد فرود میآورد».[2]
پس سجده به معنای یادآوری و تذكر نفس به مبدأ و معاد است و ترك آن به معنای فراموشی و دوری از مبدأ و معاد.
:: بازدید از این مطلب : 1358
|
امتیاز مطلب : 21
|
تعداد امتیازدهندگان : 8
|
مجموع امتیاز : 8
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
