جویدن آدامس، بخش جلوى شبکه کورتکس مغزى را فعال تر می کند و موجب پردازش بهتر اطلاعات مغز و بهبود حافظه عملى و افزایش توان یادگیرى کوتاه مدت و بلند مدت در فرد می شود.

محققان معتقدند که نه تنها عضلات دهانى، بلکه فعالیت عضله زبان نیز هنگام جویدن آدامس افزایش می یابد و به دفع مواد سمى گروهى از عضلات بدن کمک می کند.
نتایج بعضى دیگر از تحقیقات، نشانگر تأثیر مثبت جویدن آدامس در کاهش موارد ریفلاکس بوده است. همچنین جویدن آدامس در حین پیاده روى، از بازگشت اسید معده به مرى جلوگیرى می کند و به نظر برخى از محققان، استفاده از آدامس موجب کاهش احتمال خون ریزى لثه و تشکیل پلاک های دندانى می شود.
جویدن آدامسى که حاوى گزیلیتول و یا سوربیتول ( انواعى از قندها که داراى بنیان های الکلى شیمیایى با جذب کند هستند و از آنها براى ساخت مرباى دیابتی ها استفاده می شود) باشد، نه تنها به رشد باکترى ها کمک نمی کند و باعث افزایش پوسیدگى دندانها نمى شود، بلکه به کاهش پوسیدگى نیز کمک می کند.
اثر جویدن آدامس های گزیلیتول و فلوراید، حتى از محلول های کلرهگزیدین و آمین فلوراید هم بهتر است، البته استفاده از مسواک و خمیردندان در جلوگیرى از پوسیدگى دندان تاثیر بهترى دارد.
حتى در مطالعاتى که روى سالمندان انجام شد معلوم شد که جویدن آدامس در سالمندان ساکن خانه های سالمندان، موجب بهبود سلامت دهان و دندان آنها می شود.
برخى محققان بر این باورند که گزیلیتول در جلوگیرى از اوتیت میانى (گوش درد) در افرادى که به دفعات آدامس های حاوى این ماده را جویده باشند، موثر است.