بر اساس تحقیقات اخیر، خشونت و پرخاشگری‌های خانوادگی همان گونه که جنگ روی سربازان اثرگذار است مغز فرزندان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. محققان دریافتند استرس مداوم در زندگی بچه‌ها سیستم‌های پاسخ‌گر به استرس را مختل می‌کند بخصوص دو بخش حساس مغز یعنی آمیگدالا و اینسولا را تغییر می‌دهد.

 

بدن و مغز انسان به گونه‌ای عمل می‌کنند که به خاطر سلامتی فرد همیشه برای شناسایی و واکنش به خطرات موجود آماده‌اند و این توانایی بسیار مهمی به شمار می‌رود زیرا ما را در شرایط سخت و نامطلوب حفظ می‌کند. با این حال در نتیجه استرس‌های مداوم و همیشگی تغییراتی در مغز رخ می‌دهد که سیستم‌های پاسخ گر و هشدار دهنده بیش از حد حساس می‌شوند.

 

آمیگدالا در مغز انسان‌ها بخشی است که وظیفه واکنش‌های احساسی و عاطفی، حافظه و نیز پیش‌بینی و آمادگی برای روبه رو شدن با استرس را بر عهده دارد. اینسولا قسمتی از شبکه عصبی است که درد و ورودی‌های حسی و عاطفی را پیش‌بینی می‌کند و به بدن و مغز کمک می‌کند تا در مقابل آسیب‌های احتمالی و بالقوه از خود دفاع کنند.

 

مراقبت و دفاع از خود مهارت‌هایی هستند که برای ادامه زندگی ضروری‌اند بنابراین استرس بیش از حد باعث می‌شود فرد بیشتر در معرض مشکلات روحی و رفتاری به ویژه نگرانی و دلواپسی قرار گیرد.

 

وقتی شخصی در موقعیت‌های استرس زا مانند خشونت‌ها و پرخاشگری‌های خانوادگی همیشگی قرار می‌گیرد، آمیگدالا بیش از حد توان واکنش نشان می‌دهد و با این اتفاق، واکنش سیستم‌های هشدار بدن به تهدیدها سریع‌تر و پر انرژی‌تر خواهد بود در نتیجه عکس‌العمل‌های مغز از حالت عادی خارج می‌شود.

 

این پدیده عصبی در نشانه‌های فشار روانی پس از آسیب (PTSD) در سربازان مشاهده شده است. آزمایش‌های عصبی نشان داد حتی آمیگدالای سربازانی که از مناطق جنگی بر می‌گردند و عکس‌العمل‌های عاطفی عادی دارند به طور غیر عادی واکنش نشان می‌دهد و درنتیجه اینگونه افراد بیشتر مواقع آماده‌اند تا مشکل ساز شوند و از خود عکس العمل غیر معمول بروز دهند.

 

پژوهشگران می‌گویند بچه‌هایی که مداوم در خانواده خشونت و پرخاشگری می‌بینند تغییرات در واکنش پذیری آمیگدالا و اینسولا‌ی آنها مشابه عکس‌العمل‌هایی است که در مغز سربازان برگشته از جنگ به وجود می‌آید. حتی اگر این فرزندان نشانه‌های بیرونی مانند افسردگی یا نگرانی را نداشته باشند فعالیت مغزشان به گونه‌ای است که هر لحظه امکان واکنش بیش از حد به خطرات احتمالی از سوی آنها وجود دارد.

 

در این تحقیقات وقتی بچه‌های خانواده‌های پرخاشگر تصاویر صورت‌های عصبانی را می‌دیدند فعالیت آمیگدالا و اینسولای مغزشان کاملا بیش از حد بود و هر چه بچه‌ها در زندگی شان خشونت بیشتری تجربه کرده بودند پاسخ‌های عصبی در قسمت‌های کنترل استرس مغز قوی‌تر بود.

 

نتایج این تحقیق نشان می‌دهد حتی اگر بچه‌های خانواده‌های خشن و پرخاشگر نشانه‌های آشکار و بیرونی بروز ندهند سیستم‌های عصبی پاسخ‌گر به استرس در مغزشان بیش از حد فعال است. شاید در کوتاه مدت این نکته مثبتی برای رو به رو شدن با تهدیدات قلمداد شود اما در بلند مدت مشکلات فراوانی به وجود خواهد آورد. محققان می‌گویند این واکنش پذیری بیش از حد به استرس رشد بچه‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد.